Zo’n zondag – de uren na de noen,

het kan winter zijn, lente of iets anders.

Een radio – het moet een radio zijn –

staat aan en zorgt klassiek en zacht

voor het perfecte achtergrondbehang

van zo’n zondag op de uren na de noen.

Je hoort het nauwelijks maar het is er wel.

Een stem, een strijkje, iets met hoge noten

uit een ver verleden lijkt het even maar,

waardoor je op zo’n ellenlange zondag

door de uren na de middag wordt geloodst

met herinnering en zielenzalf.

Maar ben je daar wel zeker van? Nee:

het zorgt niet voor de rust van het herkennen, maar

het raakt beslist een snaar van weleer.

Er was iets, onzeker weten, zo lang geleden,

of was het niets: een wafel, de rook van een sigaar,

 iets ouds wat nu weer jong wordt na de noen.

Het kan ook een onbesuisde windvlaag zijn,

ongecomponeerd gefluit langs een omheining,

die ene schrille uithaal van een krekelstem,

het geknisper van lichtblauw pakpapier

of een zeker weten déjà vu vergeten

van een vouw in de verleden tijd.

Daar dient zo’n zondag voor, zeg je dan.

Maar het blijft hangen, als gefilterd licht

in takken. Je weet het niet en wel

dat het weer daar kan zijn omdat het

altijd is geweest en nooit meer niet kan zijn. Misschien

zijn we voor zoiets veel te klein.